هدف: هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی درمان شناختی رفتاری خانواده- محور و درمان راهحل-محور بر کاهش افکار خودکشیگرایانه و علائم افسردگی و افزایش پیوستگی و انطباقپذیری خانوادگی افراد اقدام کننده به خودکشی در بیمارستان رازی شهرستان اهواز بود. بر این اساس، شش مرد اقدامکننده به خودکشی با روش نمونهگیری هدفمند انتخاب شدند. روش: دراین پژوهش ازطرح تجربی تک موردی ازنوع خط پایه چندگانه استفاده شد. درمان شناختی رفتاری خانواده- محور و درمان راهحل- محور در سه مرحله خط پایه، مداخله و پیگیری انجام شد و آزمودنیها به پرسشنامه افسردگی بک (BDI-13)، مقیاس افکار خودکشیگرایانه (SIS) و مقیاس ارزیابی انطباقپذیری و پیوستگی خانواده FACES-2)) پاسخ دادند. دادهها به روش ترسیم دیداری، شاخص تغییر پایا (RCI) و فرمول درصد بهبودی تحلیل شدند. یافته ها: درمان شناختی رفتاری خانواده- محور در کاهش افکار خودکشیگرایانه و علائم افسردگی و افزایش پیوستگی اثر معناداری داشت و درمان راهحلمحور فقط در کاهش افکار خودکشیگرایی معنادار بود. نتیجه گیری: بنابراین می توان نتیجه گرفت که هر دو درمان بر هدف های درمان تاثیر داشتهاند، اما درمان شناختی رفتاری خانواده- محور موفقتر بوده است.