هدف: سازگاری زناشویی حالتی است که در آن برای زن و شوهر احساس رضایت و شادی از ازدواج و از یکدیگر وجود دارد. پژوهش حاضر با هدف بررسی تأثیر برنامه غنیسازی ارتباط بر سازگاری زناشویی زوجها انجام گرفت. روش: روش پژوهش حاضر از نوع نیمهتجربی و طرح پیشآزمون و پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری این پژوهش متشکل از کلیۀ زوجهای داوطلب شهرستان بردسکن بود. نمونه شامل پژوهش 12 زوج (6 زوج در گروه کنترل و 6 زوج در گروه آزمایش) بودند که به روش نمونهگیری داوطلب با جایگزینی تصادفی انتخاب شدند. گروه آزمایش در 6 جلسه مشاوره گروهی به شیوه رویکرد غنیسازی شرکت کردند، در حالی که گروه کنترل تحت هیچ مداخلهای قرارنگرفت. ابزار جمع آوری اطلاعات، پرسشنامه سازگاری دونفری اسپانیر (1976) بود که زوجهای گروه آزمایش و کنترل در دو مرحلۀ پیش آزمون و پسآزمون آن را تکمیل کردند. یافته ها: تجزیه و تحلیل دادهها توسط آزمون آماری تحلیل کواریانس انجام شد. نتایج تفاوت معناداری را بین دو گروه در سازگاری زناشویی، رضایت زناشویی، همبستگی دو نفری و توافق دو نفری نشان داد، اما در متغیر ابراز محبت تفاوت معناداری بین دو گروه مشخص نشد. نتیجه گیری: از یافتههای پژوهش حاضر میتوان درراستای مداخلات بالینی و درمانی استفاده کرد و سازگاری زوجها را افزایش داد.